Rozdział VI

Nie powinien go tam wysyłać. Trzeba było się tam samemu wybrać, a nie siedzieć w pałacu i biernie się przyglądać. Gdyby to zrobił… Wszystko potoczyłoby się inaczej, wynik starcia byłby dla niego satysfakcjonujący. Dlaczego nie postanowił się oderwać od tych zakurzonych ksiąg i pokonać wroga? Dlaczego wysłał Indrachta?

To był błąd.

A za błędy się płaci.

– I to słono – mruknął Dagda, przecierając oczy. Pod powiekami wciąż miał sceny, jakie ujrzał w powierzchni księżyca. Miesiąc temu zawarł pakt z bogiem księżyca. Gdy Srebrny Glob oświetlał ziemię, mógł zobaczyć to, co widział Indracht. I nawet poczuć.

Jego dłoń bezwiednie powędrowała do serca. Wciąż biło, choć miał przedtem wrażenie, że zamarło na kilka sekund. Znów wznowiło swą pracę. Lecz Indracht był martwy. Prawdopodobnie zaraz do pałacu przybędzie wściekły Belenus, który pewnie już dawno wyczuł śmierć przyjaciela. Dagda zagryzł wargę. Oczywiście, zrzuci całą winę na Diancechta, lecz to nie on wysłał boga księżyca, aby zniszczył Lekarza. Sądził, że w nocy będzie nie do pokonania.

Błąd.

Ale przynajmniej wiedział, jak zabija Diancecht. Znajdzie sposób, a gdy spotkają się ponownie, będzie odporny na jego nowe umiejętności. A jeśli jeszcze zdoła w pełni opanować swoje nowe moce…

– Królu, przybyła pani Cailleach. – Głos odźwiernego wyrwał go z zamyślenia, odsuwając wyrzuty sumienia na bok. Przynajmniej ona zdążyła przybyć przed Belenusem. Miał jeszcze coś do zrobienia, zanim wda się w kłótnię z bogiem Słońca. Diancecht był na ziemi, na Północy, nie wyczuł, aby się teleportował. Trzeba go było wykończyć, dopóki znali jego pozycję. A Cailleach nadawała się do tego idealnie.

Drzwi trzasnęły, zamykając się za boginią. W komnacie zapanował chłód, liczne lustra pokryły się szronem. Dagda zarzucił na ramiona przygotowany wcześniej płaszcz i dopiero wtedy odwrócił się do gościa. Wiedział, jak wyglądała, ale i tak nie powstrzymał się przed skrzywieniem. Jego samego nie można było zaliczyć do tych pięknych bogów, ale… Przynajmniej jeszcze mieścił się w normie.

Cailleach była po prostu obrzydliwa. Należała do Pierwszego Pokolenia, z którego przeżyło tylko kilku bogów. W tym ona. Dagda, choć był jednym z najstarszych z Drugiego Pokolenia, wciąż czuł respekt, spoglądając na pomarszczoną twarz starej kobiety. I wstręt. Siwe włosy co chwila wypadały, z tam gdzie jeden z nich upadł, lód pokrywał ziemię na wieki. Nagle zaczął obawiać się o swój dywan.

Białe oczy bogini spoczęły na Królu Bogów, pozbawione źrenic, niewidome. Pomarszczona, stara skóra zwisała z policzków, usta wygięły się w kpiącym uśmiechu. Nie miała zębów. Wyglądała, jakby miała zaraz umrzeć, ale potrafił wyczuć moc, która kryła się w tym kruchym ciele. Pani Zimy, Śnieżna Starucha. Gdy przegrywała bitwę z Panią Wiosny, piękną boginią z Pierwszego Pokolenia, zamieniała się w kamień, a na ziemi panowała wiosna. Po trzech miesiącach znów stawały do walki, bezsensownego pojedynku, bo każdy wiedział, że tym razem wygra Pani Zimy.

– Czego chcesz, chłopcze? – wychrypiała, wyciągając kościste ramię i zaciskając pomarszczone i powykręcane palce na jego ramieniu. Cofnął się o krok, a blade wargi wygięły się w pełnym satysfakcji uśmiechu. Nienawidził przebywać w towarzystwie Pierwszych. Miał wrażenia, że sobie z niego kpią i mogą go zabić jednym ruchem ręki. Zazwyczaj kontaktował się z nimi Belenus albo Lugh. Kolejna rzecz, której nie mógł wybaczyć Władcom. Pierwsi ich szanowali.

Jego też będą. Wkrótce. Musi tylko opanować swoją moc. Przeżył bez jej ujawniania sześćdziesiąt lat, wytrzyma kolejne tyle, aż będzie gotowy.

– Diancecht ukrywa się na Północy. Musisz…

– Ten zdrajca? – przerwała mu Cailleach, uśmiechając się jeszcze szerzej. Dagda miał wrażenie, że jej skóra zaczyna pękać w kilku miejscach. Jednak ten uśmiech mówił wszystko. Znała prawdę.

– Tak, ten zdrajca i zabójca – rzucił pewnie, oczekując najmniejszego sprzeciwu z jej strony. Pierwsi nie dbali o sprawiedliwość, więc nie powinna się mieszać.

– Szkoda, pamiętam go jako małego chłopca. Naprawdę urocze dziecko. Co mam zrobić? I co będę z tego miała?

Pierwsi byli chciwi. Nie zawiódł się na nich.

– Proszę cię tylko, abyś królowała nad ziemią przez kolejne dziesiątki, a może nawet setki, lat. Abyś pokryła Północ śniegiem i lodem, abyś zabiła Diancechta, który gdzieś się tam ukrywa.

– A co z twoimi druidami? Chyba zamieszkują tamte tereny?

– Ofiary są konieczne. Jesteś go w stanie zabić?

– Wątpisz we mnie? – zarechotała głośno, lecz po chwili musiała przestać, dusząc się własną śliną. – Sprowadzę na ziemię zimę, której nikt nigdy nie widział. Lód, który zabije każdego, zwierzę, człowieka czy nawet boga. Stworzę śnieg, który zadusi pod sobą rośliny. Spowoduję katastrofę, wszystko na ziemi wyginie, a ona pokryje się lodem. Tego pragniesz?

Dagda zawahał się. Ziemia nie należała tylko do niego. Inne panteony mogły mieć coś do powiedzenia w tej sprawie, a nie mógł wszczynać z nimi wszystkimi wojny. Nie sądził, aby Nordycy interweniowali, a z panteonami południa mogło być gorzej. Przykładały niezwykłą wagę do ludzi, których stworzyli, dzielili się z nimi swoją wiedza. Nie byliby zadowoleni, gdyby ich cała praca legła pod lodem.

– Tylko Północ. I masz wykończyć Diancechta.

– Jak sobie życzysz, królu. Zamienię go w lodową rzeźbę ogrodową. Będziesz mógł ją osobiście roztrzaskać na tysiące kawałków. Tylko pamiętaj, Epoka Lodowcowa jest twoją winą, twoimi wyrzutami sumienia, ty za nią bierzesz odpowiedzialność. – Jej głos zamienił się w podmuch zimnego powietrza, gdy znikała na jego oczach. Gdy mówiła o zabijaniu i śmierci… Miał wrażenie, że traktuje to jako rozrywkę, urozmaicenie czasu. Nawet nie zastanowiła się, czy odebrać życie tylu niewinnym. On głowił się nad tym od godziny.

Zawarł umowę z Pierwszą. Oddał jej ziemię we władanie na kolejne setki lat. Każe jej ustąpić wcześniej. Musiała go posłuchać, a końcu był Królem Bogów.

Tylko czy Pierwsi wciąż byli bogami?

***

Właśnie spożywał kolację. Stół uginał się pod ciężarem pieczonego mięsa i owoców, dzban wina stał dumnie na stoliku obok. Służący doniósł kolejną potrawę, stawiając ją ostrożnie na stole. Półmisek z rybą przechylił się w bok, a na śnieżnobiały obrus skapnął sos. Młody chłopak spojrzał przerażony na Dagdę, lecz Król Bogów zbył go machnięciem ręki, nakładając na pajdę chleba gruby kawałek sera. Pieczony dzik wyglądał zachęcająco, więc ukroił kawałek i wsadził do ust. Mruknął aprobująco, czując, jak mięso wręcz rozpływa mu się w ustach.

Próbował zajeść pustkę w sercu. Czuł ja za każdym razem, gdy spoglądał na dwa puste krzesła przy stole. Miał wystarczająco dużo czasu, aby pogodzić się ze śmiercią żony i córki, ale to wciąż bolało. Przeniósł wzrok na czwarte krzesło. Było puste odkąd pamiętał. Brigid nie odwiedziła go od momentu, w którym powiedział jej o zaręczynach z Bresem. Nie rozumiała jeszcze, że potrzebował tego boga, aby sprawował silną władzę na terenach córki. Bogini kowalstwa pobłażała swoim poddanym. Kochali ją, ale nie mieli do niej szacunku. Przynajmniej tak to widział Dagda. Ogma próbował kiedyś wyprowadzić go z błędu, ale skończył z rocznym zakazem zbliżania się do zamku. Od tego czasu Brigid się do niego nie odezwała, nawet gdy wysłał jej wiadomość o nowej mocy, którą posiadł.

I której wciąż nie potrafił opanować do perfekcji.

Był w trakcie deseru, gdy usłyszał głośny huk. Skrzywił się. Wiedział, kto go odwiedził. Spodziewał się tego, lecz miał nadzieję, że dotarcie tutaj zajmie mu więcej czasu. Siedział spokojnie, wsłuchując się w tupot stóp, gdy służba umykała w poszukiwaniu bezpiecznego schronienia. Biedacy, prawdopodobnie jeszcze nigdy nie spotkali się z takim widokiem. Wbił widelec w kawałek soczystej brzoskwini, maczając ją w czekoladzie.

Drzwi wypadły z zawiasów, a ich szczątki z głośnych łomotem uderzyły w kamienną posadzkę. Dagda odruchowo puścił widelczyk i czekolada opryskała mu koszulę. Podniósł niepewnie wzrok, napotykając niebieskie oczy Belenusa, w których szalała teraz burza.

Wiatr słoneczny przeszedł przez jadalnie, spychając wszystko ze stołu, a Króla Bogów wysyłając na zdobioną mozaiką ścianę. Uderzył o nią mocno głową, powoli osuwając się na podłogę. W ostatniej chwili uchylił się przed lecącą w jego stroną żelazną zbroją. Zmrużył oczy, próbując zlokalizować wściekłego Władcę. Belenus stał pośrodku małego tornada, wiatr słoneczny szalał wokół niego z niesamowitą szybkością.

Dagda zaklął, widząc, że bóg stracił kontrolę nad swoją mocą. Ból po stracie przyjaciela zamienił się w furię, przez którą Belenus nie mógł teraz kontrolować swoich umiejętności. Pragnął zemsty i krwi. A Dagda był najbliżej.

– Uspokój się i porozmawiajmy! To nie była moja wina…

– Pierwsi twierdzą, że to ty rozkazałeś Cailleach zamrozić całą Północ.

Dagda przez chwilę nie mógł uwierzyć w swoje szczęście. Nie wiedział. Belenus nie miał pojęcia o tym, co się stało z jego przyjacielem. Wściekał się o jego pakt ze Śnieżną Staruchą. A przecież to mógł łatwo wytłumaczyć. Odetchnął z ulgą. Bóg Słońca prędzej czy później dowie się o śmierci Indrachta. Jednak będzie miał czas, aby ochłonąć, a Dagdzie nic nie będzie grozić. Lecz gdyby złość z powodu zamrożenia połowy globu połączyła się z wściekłością po stracie przyjaciela… Dagda nie mógł dopuścić, aby ta informacja wypłynęła w tym tygodniu.

– Już tłumaczę – mruknął z zapałem, gramoląc się z podłogi. Podniósł z podłogi fotel i ostrożnie ustawił. Rozsiadł się wygodnie, z niesmakiem rozglądając się po bałaganie, jaki go otaczał. Na szczęście Belenus już w miarę się opanował i wiatr ustał. Kto by pomyślał, że zagłada druidów wywoła w jego kochanym Słońcu takie emocje?

– Chciałem zabić Diancechta – rzucił dumnie, jakby to wszystko wyjaśniało.

– I? – warknął jego towarzysz, machnięciem ręki podnosząc bogato zdobioną kanapę z posadzki. Usiadł ze skrzyżowanymi ramionami i nieustępliwym wyrazem twarzy. Król Bogów zwrócił uwagę na odstające na wszystkie strony blond kosmyki. Aż tak się spieszył wychodząc ze swojego pałacu?

– Był na Północy. Chciałem mieć pewność, że nie przeżyje, że zostanie pogrzebany żywcem pod lodową pokrywą. W takim wypadki nawet jego lecznicze zdolności go nie uratują.

– I dlatego oddałeś nasze tereny w ręce Pierwszej? – spytał spokojnie Belenus. Za spokojnie. Dagda przytaknął, z zaciekawieniem wpatrując się w twarz boga słońca, która zrobiła się momentalnie czerwona.

– Głupcze, zdajesz sobie sprawę, że Północ nie należy tylko do nas?! Największą częścią władają Nordycy! Namieszałeś na ich terytorium, nie zdziwię się, jeśli wypowiedzą nam wojnę. Jesteśmy rozbici wewnętrznie, nie stać nas na kolejną batalię z innym panteonem!

– Jakoś nigdy nie przejawiali zainteresowania Ziemią… - mruknął niepewnie Dagda. Przynajmniej wiedział, co spowodowało gniew Belenusa. Lecz nie sądził, aby Odyn wypowiedział im wojnę. Nordycy nie stworzyli jeszcze swojego ludu, więc po kilku wiekach bez strat odbudują swoje terytorium.

– I módl się, aby tak zostało. Jeśli będą chcieli sprawiedliwości, bez wahania cię wydam. Masz to wszystko odkręcić. Jasne? – podniósł się ze swojego miejsca, kierując się w stronę drzwi. W Dagdzie zawrzało. Nienawidził, gdy pozostali Władcy go tak traktowali. Jakby się nie liczył.

– Mógłbyś przynajmniej podziękować. Zabiłem Diancechta, który był także twoim problemem. Twoim i Lugha. Jesteście mi coś winni.

Belenus zatrzymał się w drzwiach i spojrzał na niego kpiąco. Dagda próbował opanować emocje. Był Władcą, liczył się tak samo jak oni!

– Jesteśmy i dlatego jeszcze żyjesz. Powinniśmy cię zabić za taką niesubordynację. A tak przy okazji, skąd wiedziałeś, że Diancecht jest na Północy? – Podniósł z podłogi pusty kieliszek, który cudem przetrwał jego wybuch złości. Rozejrzał się za ocalałym dzbanem z jakimkolwiek napojem, ale nic nie znalazł.

– Indracht go namierzył i… - Dagda zamilkł, gdy zdał sobie sprawę ze swoich słów. Wypowiedział je odruchowo, nawet o tym nie myślał. Zamknął oczy, przygotowując się na kolejne pytanie. Mógł już sobie kopać grób.

– Indracht? – powtórzył zaskoczony bóg słońca. Nie widział się z najlepszym przyjacielem od miesięcy. Nie wiedział, że przebywa na ziemi. – Gdzie on teraz jest? Nie powinien się zbliżać do Diancechta, nie po tym, co się stało z Silvanusem.

Odpowiedziała mu cisza i spuszczony wzrok Dagdy.

– Gdzie on jest? – zapytał ponownie, pełen złych przeczuć.

– Wysłałem go, aby zabił Diancechta…

Belenus dalej już nie słuchał. Wysłał wszystkie swoje zmysły na poszukiwanie swojego przyjaciela. Jego oczy rozszerzyły się w szoku, gdy napotkał pustkę. I lament księżyca. Spojrzał na Dagdę, który wreszcie uniósł wzrok. Można było z niego wyczytać wszystko.

Nie miał siły, naprawdę nie miał siły. Od dłuższego czasu wszystko go przytłaczało, ale wtedy był Indracht, który zawsze wyciągał go z tej otchłanie rezygnacji. A teraz nie żył. Osunął się na kolana, leżące na podłodze odłamki szkła przecięły w kilku miejscach skórę. Ze zdziwieniem patrzył na pojedyncze krople, które spadały na kamienną posadzkę. On nie płakał, nigdy nie płakał. Był Słońcem panteonu, w jego oczach nie powinno być łez.

Dagda wstał i przezornie odsunął się za fotel. Niech przynajmniej mebel ich oddziela. W jego ręku pojawiła się maczuga, tak na wszelki wypadek. Nie widział, aby Belenus kiedykolwiek płakał. Było naprawdę źle, gdy żal zniknie będzie chciał się mścić. Diancecht nie żyje, więc pozostawał Król Bogów, który wysłał jego przyjaciela na śmierć. Gdy cisza się przedłużała, postanowił zabrać głos.

– Belenusie? – mruknął ostrożnie, cofając się jednak o krok. Widział, jak ramiona boga słońca trzęsą się mocno, twarz miał schowaną w dłoniach, spomiędzy palców wyciekały łzy. Po minucie słone krople przestały lecieć, a Belenus uspokoił się i uniósł głowę tu witrażowi, który stanowił dach sali jadalnej. Wciąż miał zamknięte oczy, a jego ciało wciąż się trzęsło.

– Belenusie?

Bóg słońca zaczął się śmiać. Był to tak histeryczny i pełen rozpaczy śmiech, że nawet Dagdę łapał za serce, choć przecież nigdy nie darzyli się przyjaźnią.

– Zabiłeś go… - oskarżył go pomiędzy kolejnymi salwami śmiech. Z oczu znów poleciały łzy. Lecz wciąż śmiał się głośno. Jeden z najbardziej przerażających widoków, jaki Dagda kiedykolwiek widział.

– Zabiłeś mi przyjaciela…

Król Bogów cofnął się o kilka kroków, rozważając otworzenie drzwi i ucieczkę z sali. Zacisnął zęby, powstrzymując swoje ciało, które chciało być jak najdalej stąd. Wyczuwało zagrożenie. Belenus podniósł się z ziemi, jego ręce zacisnęły się w pięści.

– Teraz ja zabiję ciebie – syknął, otwierając oczy. Dagda zadrżał, gdy przeszyło go nienawistne spojrzenie czarnych tęczówek. Oczy Belenusa, zawsze w kolorze bezchmurnego, radosnego nieba miały teraz odcień najciemniejszej otchłani.

Ledwo zdążył zasłonić się maczugą, odbijając cios świetlistego miecza. Belenus zatoczył się do tyłu, warknął gniewnie i zaatakował ponownie. Dagda użył kolców w swojej broni, aby unieruchomić ostrze. Z posadzki wystrzeliły korzenie, oplatając boga słońca i odciągając go do tyłu. Przynajmniej raz rolnictwo się mu na coś przydało. Rzucił się do drzwi, najwyżej nazwą go tchórzem. Jednak cenił swoje życie bardziej niż honor. Sala za nim rozbłysła, powietrze stało się zbyt gorące, aby mógł normalnie oddychać. Zatrzymał się, ciężko dysząc i odwrócił się. Belenus stał pośród spalonych korzeni, z jego oczu wylewały się strumienie światła. Skóra na policzku zaczynała pękać. Był teraz niczym Słońce i ciało tego nie wytrzymywało. Dagda zasłonił oczy przed kolejnym rozbłyskiem. Belenus wykorzystał sytuację i z prędkością światła znalazł się tuż obok. Król Bogów nie zdążył nawet unieść maczugi, gdy na jego gardle zacisnęły się palce, parząc skórę. Jak tak dalej pójdzie, to przepali mu cały przełyk i nie będzie miał czym doprowadzać powietrza do ust.

Zawył z bólu, gdy druga dłoń dotknęła miejsca, gdzie znajdowało się jego serce. Czuł smród palonych ubrań, które nie wytrzymały tego żaru. Przed oczami stanęła mu podobna scena, którą oglądał ze spokojem, sącząc wino z kieliszka. Już wiedział, jak czuł się Ostfel. Z tą różnicą, że Belenus zabił sługę szybko i prawie bezboleśnie. A nad nim się znęcał.

Przecież możesz go powstrzymać…

Męski głos rozbrzmiał w jego głowie, wysuwając kuszącą propozycję. Mógł zapanować nad Belenusem. Jego moc nie była jeszcze dokładnie dopracowana, ale wystarczy. Tylko czy poważy się na taki ruch? Czy będzie na tyle silny, aby podporządkować innego Władcę swojej woli?

– Jesteś niczym. Nic nie wartym psem, który podliże się każdemu, aby tylko pozostać u władzy. – Słowa Belenusa uderzyły w niego niczym huragan. Znów pogarda. – Poddani mają cię gdzieś, Pierwsi w ogóle cię nie zauważają, a ty wciąż kręcisz, aby utrzymać się na tronie. Nikt cię nie chce. Nikt nie potrzebuje. Śmieją się za twoimi plecami, łącznie e mną i Lughiem. Jesteś dla nas tylko marionetką, pacynką w przedstawieniu na scenie politycznej. Przecież jesteś zbyt głupi, by samemu coś osiągnąć. Idealny kozioł ofiarny. Miałeś postępować zgodnie z naszą wolą, taka była umowa. A ty zacząłeś się rządzić. A teraz przekroczyłeś granicę. Zabiłeś mi przyjaciela, mojego najdroższego przyjaciela. Teraz cię zabiję. A wiesz, co jest najlepsze? Nikt nie będzie po tobie płakał.

On tobą gardzi… Wszyscy tobą gardzą… Pokaż im, jaką potęgę posiadasz… Zmuś do uległości… Przestań być NIKIM…

Dagda zignorował ból i sięgnął w głąb siebie, gdzie spoczywała potężna, uśpiona moc. Uwolnił ją na próbę, a mała iskierka od razu podążyła do Belenusa. Wyczuwała w nim moc życia, mogła nim władać. Czując, jak jego skóra topi się w uścisku przeciwnika, zdjął wszystkie blokady. Widział jak nowa moc wypływa z niego i tworzy nici, owijając się wokół Belenusa. Nici niewidoczne dla wroga. Linki, za które to on będzie pociągał.

Belenus poczuł opór. Najpierw delikatny, następnie coraz mocniejszy, aż musiał się podporządkować. Puścił Dagdę i odsunął się o kilka kroków, choć miał ochotę wyrwać mu serce. Nagły ból głowy sprawił, że skulił się na ziemi, próbując go w jakikolwiek sposób zniwelować. Czuł czyjąś obecność w umyśle, naciskającą na niego, każącą mu się poddać. Wiedział, że jeśli to zrobi, stanie się bezwolną marionetką, którą można łatwo kierować. Nie będzie panował ani nad swoim ciałem ani nad duszą. Spojrzał na Dagdę, który, choć poraniony, stał nad nim z pełnym satysfakcji uśmiechem, dysząc z wysiłku. Próbował podnieść rękę, aby oślepić przeciwnika, ale ta ani drgnęła.

Dagda opadł ciężko na posadzkę, z zachwytem wpatrując się w efekt swojej nowej umiejętności. Jeszcze tylko musi złamać jego umysł i gotowe.

– Dalej, przyjacielu, stań się nikim – mruknął cicho, wpatrując się intensywnie w błękitne tęczówki. Widział w nich przerażenie i niezrozumienie, które napawały go radością.

Jest twój…

Belenus poczuł obecność trzeciej osoby, która bez trudu zburzyła jego mury.

Jego umysł roztrzaskał się na tysiące kawałeczków.

Jeszcze jeden, Królu Bogów…. Teraz kolej na Lugha…

***

Męski, melodyjny śmiech odbił się od skał i zniknął wśród piasków pustkowia. Kobieta uniosła głowę znad ogniska i odłożyła czaszkę, która służyła jej za puchar. Wstała płynnie i podeszła do ukochanego, który wpatrywał się z fascynacją w mroczne niebo.

– Coś się stało?

Luthias odwrócił się, a jego usta wygięły się w szerokim, diabolicznym uśmiechu.

– Nic ważnego. Po prostu moja marionetka stwierdziła, że chce zostać marionetkarzem.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

W wielkim skrócie: rozdział jest niesprawdzany. Nie mam na to teraz czasu, i tak wstawiam go tylko dlatego, że wyjazd przesunął się o jeden dzień i udało mi się go dokończyć. Wydaje mi się, że jest taki bez polotu. Miałam na niego pomysł, ale realizacja okazała się trudniejsza, niż myślałam. Chyba po prostu miałam za długą przerwę w pisaniu i dlatego męczyłam się, pisząc to. Jak wyszło - sami oceńcie.

Pozdrawiam i życzę udanych wakacji,

Mentrix