Rozdział III

Podmuch porywistego wiatru zerwał kolejne liście z gałęzi pobliskiego drzewa. Zatańczyły w powietrzu, mieniąc się srebrem w świetle księżyca, zanim opadły na ziemię. Niebo powoli zakrywały ciemne chmury, zasłaniając gwiazdy i wprawiając Silvanusa w niezadowolenie. Uwielbiał księżyc, uwielbiał obserwować wszystkie ciała niebieskie, uwielbiał noc. A raczej las nocą. Wtedy przyroda budziła się do życia, drapieżniki przemykały pomiędzy gęstymi zaroślami, próbując złapać swoją ofiarę. Las szumiał złowrogo, a ponure pohukiwanie sowy przerywało nocną ciszę.

Silvanus był bogiem natury, zawsze opanowany, ale jednocześnie przyjazny dla bóstw, którym mógł zaufać. Wszyscy go szanowali, nawet Dagda nie mógłby podnieść na niego ręki. Pomniejsi bogowie często przychodzili do niego po radę, gdy sami nie potrafili znaleźć rozwiązania. Choć to Król Bogów stworzył ich wyznawców, to właśnie Silvanusowi największą cześć oddawali druidzi. Jako bóg dzikiej natury miał z nimi najwięcej wspólnego, niekiedy nawet pojawiał się przy przewodniczącym zgromadzenia. Ludzie byli głupi i słabi, lecz czasem mogli się na coś przydać.

Pstryknął palcami, tworząc zielony płomień. Światło padło na zwój pergaminu, który trzymał w dłoni. Wyrok wydany przez Trzech Króli na Diancechta. Wyrok śmierci. I nagroda dla tego, kto przyprowadzi zbiegłego boga żywego lub martwego. Właśnie tego trzeba było Silvanusowi – wdzięczności najbardziej wpływowych osób. Miał moc i potęgę, aby stać się Czwartym Królem, jednak potrzebował na to zgody pozostałych władców. Zapewni ją sobie schwytaniem Diancechta.

Nie bez powodu był tutaj, a nie w swoim pałacu. Miał przeczucie, a raczej informacje, które przyniosły mu ptaki. Widziały Diancechta kilka dni temu, gdy przemierzał pobliskie stepy. Według obliczeń Silvanusa, Lekarz Bogów powinien dzisiejszej nocy przekroczyć linię drzew. Tym samym znajdzie się w lesie, na terytorium boga natury, gdzie nie zdoła mu uciec. To i tak cud, że umykał przed gniewem Trzech Króli przez trzy miesiące. Szkoda tylko, że jego szczęście się właśnie skończyło.

Na twarzy Silvanusa pojawił się szeroki uśmiech, a srebrne oczy rozbłysły, gdy wyczuł, jak ktoś przekroczył granicę jego królestwa. Ta aura – wszystko szło zgodnie z planem. Teraz tylko musiał zapolować na swoją ofiarę.

Leśną ciszę przerwał przeraźliwy pisk, gdy sowa dopadła polną myszkę.

***

Trzy miesiące i dwa dni. Przez tyle czasu udawało mu się ujść z życiem, choć wiele razy był bliski jego utraty. Dagda i Belenus byli wyjątkowo uparci, tylko Lugh dał sobie spokój i zostawił problem na głowie przyjaciół. Uspokoiło się dopiero, gdy Diancecht wszedł w strefę niczyją, gdzie żaden z Królów nie sprawował władzy. Dlatego ukrywał się tu już przez miesiąc, nie mając pomysłu, co dalej zrobić.

Oparł się o pień drzewa, spoglądając w zachmurzone niebo. Wczoraj musiał opuścić swoją kryjówkę, bowiem wyczuł w pobliżu Belenusa. To była jedna z jego umiejętności, chyba najbardziej użyteczna. Dopiero po ataku Morrigan zdał sobie sprawę, jak bardzo jest słaby. Nie potrafił się obronić, mógł tylko uciekać przed innymi bogami.

Nie jesteś słaby, Diancechcie. Musisz tylko rozwinąć swe umiejętności. Jesteś moim ulubionym bogiem…

Zacisnął zęby, starając się zignorować głos Mocy, która już od jakiegoś czasu nie dawała mu spokoju. Był jeden sposób, w jaki mógł się obronić. Ale go nie użyje, jego moc nie była przeznaczona do takich celów.

Jak na zawołanie wyczuł zbliżającą się do niego potężną energię. Magia krążyła w żyłach bogów, przez co mógł ich namierzyć, zanim oni znaleźli jego. Wiedział, do kogo należała. Moc zlewająca się z otoczeniem, a jednocześnie czerpiąca z niego siłę. Bóg, którego słuchała natura, którego kochały drzewa, którego towarzyszami były zwierzęta. Bez wątpienia Silvanus.

Zerwał się z ziemi i rzucił w kierunku, z którego przybył. To była najbliższa droga, którą mógł opuścić las. Tutaj nie był bezpieczny, puszcza znajdowała się w całkowitej władzy Silvanusa, każda napotkana roślina mogła go złapać. Wystarczy, że przekroczy granicę lasu i będzie bezpieczny. Umiarkowanie bezpieczny.

Puszcza powoli się przerzedzała, drzewa rosły w coraz większej odległości, krzewy zniknęły, nie przeszkadzając mu w biegu. Jeszcze tylko trochę… Przekroczy granicę leśnego królestwa Silvanusa i będzie się mógł teleportować. Najlepiej do świata ludzi, tam go prędko nie znajdą.

Jednak czasem los bywa złośliwy, o czym Diancecht przekonał się na własnej skórze. Prawie udało mu się osiągnąć cel, gdy z ziemi wystrzeliły korzenie i oplotły się wokół jego nóg, unieruchamiając. Zaklął, próbując cokolwiek zdziałać. Jeśli uda mu się sięgnąć po sztylet, ukryty w płaszczu… W tym momencie drewno zacisnęło się mocniej, miażdżąc mu rękę i owijając się wokół szyi. Pociemniało mu przed oczami, poczuł, jak z każdej strony oblepia go zielona mgła. Ten przeklęty Silvanus chciał go teleportować…

Potężny podmuch wiatru poruszył gałęziami drzew, a Diancecht na chwilę stracił orientację w terenie. Gdy ponownie otworzył oczy, znajdował się na niewielkiej polanie pośrodku lasu. Naprzeciwko stał, a raczej unosił się w powietrzu, Silvanus. Srebrne włosy unosiły się przy najmniejszym podmuchu, w oczach koloru rtęci można było zauważyć satysfakcję z dobrze wykonanego zadania. Promieniująca od niego potęga odbierała dech w piersiach, zmuszała do okazania szacunku. Chyba, że było się wyjątkowo upartym bogiem. Bóstwo natury nie było silniejsze niż Dagda czy Belenus. Po prostu, w przeciwieństwie do nich, nie tłumił magii, która pulsowała w jego wnętrzu, pozwalając jej wypłynąć na zewnątrz.

Powoli opadł na ziemię, zbliżając się do Lekarza Bogów i przypatrując mu się uważnie. Diancecht odetchnął głęboko, próbując obmyślić jakiś plan ucieczki.

– Dawno się nie widzieliśmy. Nie spodziewałem się takiego przyjęcia. Coś się stało? – spytał niewinnie, rozglądając się dookoła. Wargi Silvanusa rozciągnęły się w zimnym uśmiechu.

Wiesz, co musisz zrobić. To jedyne wyjście. Musisz się pogodzić z tym, że posiadasz dwie natury. Albo ty, albo on…                               

– Nie udawaj głupca. Stało się, a za wszystko jest odpowiedzialna twoja osoba.

– Moja skromna osoba? I proszę cię, Silvanusie, nie porównuj mnie do siebie.

Nie powinien tego mówić. Lecz w niektórych momentach nie potrafił się powstrzymać. Jego drugie oblicze wychodziło na jaw – irytujące, sarkastyczne, czasem nawet bezduszne. Jeszcze niedawno z tym walczył, ale cięty język potrafił mu zapewnić dodatkowe minuty na ucieczkę, wiec czemu nie skorzystać? Tym razem się przeliczył, korzenie owinęły się wokół niego jeszcze mocniej, łamiąc obie ręce. Syknął i próbował skupić myśli, aby rozpocząć proces uzdrawiania.

– Z przyjemnością bym cię zabił, ale Królowie będą mi bardziej wdzięczni, gdy oddam cię żywego. Pewnie sami przygotowali dla ciebie jakieś atrakcje.

Teraz spokojnie, tylko spokojnie. Wszystko po kolei, musi uważać, aby kości nie zrosły się krzywo. Najpierw zatamować krwawienie. Potem prawa ręka, bo to nią sprawniej się posługiwał. Następnie sztylet i jednoczesne leczenie lewego ramienia. Spokój, ciągły spokój i opanowanie. Nie dać się sprowokować, bo to zaburzy przepływ energii i spowolni uzdrawianie.

– Pragniesz ich wdzięczności? Co chcesz przez to osiągnąć?

– Zostanę Czwartym Królem. Dość piękna przyszłość, nie sądzisz?

– Raczej dość wygórowane ambicje jak na ciebie. Bądźmy realistami, kochany. Będziesz najsłabszym z Królów. Wiesz co zrobią? Zabiją cię. A Morrigan i Balor z radością zgotują ci piekło – wycedził Diancecht. Nie mógł dopuścić, aby bóg wysłał informację do Dagdy. Jemu samemu groziła śmierć z powodu wiedzy, jaką posiadał. Sprawi, że Silvanus będzie w tej samej sytuacji.

– Balor i Morrigan nie żyją. – Zimny wzrok boga natury przeszył go na wylot. Jednak w jego spojrzeniu dało się zauważyć zwątpienie. I ciekawość. Bardzo dobrze.

– Jesteś tego pewny? Wydaje mi się, że to oni prawie zabili Dagdę. Był tam jeszcze Arawn. Myślisz, że dlaczego mnie ścigają? Wiem coś, czego nie powinienem wiedzieć.

– Kłamiesz. – Silvanus zmrużył oczy, jednak jego odpowiedź była pozbawiona pewności.

– Nie zależy mi, abyś uwierzył. Jesteś teraz w takiej samej sytuacji jak ja. Ciebie też będą chcieli zabić, bo niedawno zamordowali jedynego boga, który mógłby wymazać ci pamięć. Milutko, prawda? Więc może rozwiążemy to po znajomości, bez mieszania w to osób z góry?

Zimny uśmiech pojawił się na ustach Silvanusa. Z srebrnymi oczami i włosami, przypominał bardziej złowieszczy posąg oblany światłem księżyca, niż żywą istotę. Diancecht zaklął, czując, że nie wszystko idzie po jego myśli. Chyba przecenił swoje możliwości. Poruszył na próbę prawą ręką, na tyle, na ile pozwalały mu owinięte wokół ciała korzenie. Dobrze, teraz sztylet. Niech ludzie oddają cześć Aine, która stwierdziła, że nawet Lekarzowi Bogów może być potrzebna broń.

– Mam inny pomysł. Zabiję cię, żebyś niczego nie wygadał. Następnie zostanę Królem i używając informacji o Morrigan, zaszantażuję pozostałych władców. Gdy już ustąpią ze swoich stanowisk, to ich po cichu usunę. Genialne, prawda?

– A ludzie wierzą, że natura to personifikacja dobra. To… smutne. – Było źle, naprawdę źle. Czarny kruk zataczał nad nimi kręgi, aby po chwili przysiąść na ramieniu swojego mistrza. Zielone oczy, pełne niesłychanej inteligencji, wpatrywały się z zaciekawieniem w Lekarza Bogów, gdy ptak słuchał myśli swojego właściciela, aby potem przekazać je odbiorcy. Diancecht w odpowiedzi próbował zabić wzrokiem istotę, która zaraz poszybuje w noc, niosąc ze sobą wiadomość, jednoznaczną z wyrokiem śmierci. Kruk wzbił się w powietrze i zniknął we mgle, która opadła na polanę.

Przecież wiesz, co robić… Dlaczego jesteś taki uparty? Albo ty, albo on…

– Cóż, chyba możemy zacząć! – zaśmiał się Silvanus, rozkładając ręce i kłaniając się z sarkazmem. – Ale najpierw… Podobają mi się twoje oczy. Pozwól, że dodam je do swojej kolekcji.

Robiło się niebezpiecznie. W momencie, gdy Silvanus się do niego zbliżył, ręka Diancechta zacisnęła się na sztylecie. Wziął głęboki oddech, próbując wpłynąć swoją wolą na korzenie, które go unieruchamiały. W gruncie rzeczy panowanie nad naturą było bardzo proste. Przyroda uznała zwierzchnictwo Silvanusa i to jemu służyła. Jeśli blondwłosemu uda się nakłonić tą maleńką część natury do posłuszeństwa, będzie wolny. Potem pozostanie już tylko ucieczka poza puszczę, gdzie będzie względnie bezpieczny.

Dalej… Spróbuj…

Przed oczami zamajaczyła się mu ręka Silvanusa, nieubłaganie zbliżając się do jego twarzy. Zacisnął zęby, skupiając się jeszcze bardziej. Oddech stał się szybszy, gdy poczuł na powiece prawego oka palce boga natury. Przecież kolekcjonowanie oczu było obrzydliwe.  Diancecht nie miał nic przeciwko dziwnemu hobby wroga, dopóki sam nie stał się jego celem. Właśnie wtedy korzenie puściły, przez co upadł na ziemię. Przeturlał się w bok, unikając ciosu przeciwnika. Natychmiast podniósł się z ziemi, mierząc Silvanusa ponurym spojrzeniem i wyciągając w jego kierunku ostrze sztyletu. Krew spłynęła z płytkiej rany na policzku, kapiąc na trawę i mieniąc się czerwienią w świetle księżyca.

Uspokajał oddech, wpatrując się w Pana Lasu. Bóg ponownie unosił się w powietrzu, wykorzystując otaczające go siły natury. Zerwał się wiatr, srebrne włosy powiewały, tworząc wokół głowy kształt aureoli. Jak bardzo się różnili. Silvanus cały w srebrze, z oczami odbijającymi światło księżyca. Diancecht ze złotymi włosami i tęczówkami. Jeden potężny, drugi potrafiący tylko leczyć rany. Drapieżnik i ofiara. Sowa i myszka polna.

– Daremny trud – wysyczał Silvanus.

Był szybki, bardzo szybki. Jego postać zniknęła, aby za chwilę pojawić się za Diancechtem, mierząc w niego wyciągniętym z pochwy mieczem. Ten w ostatniej chwili zdążył się obrócić, blokując cios sztyletem. Ostrze wroga zderzyło się z jego, szczęk metalu rozbrzmiał na polanie, odcięty kosmyk złotych włosów opadł na trawę. Było blisko, o wiele za blisko. Lekarz Bogów odskoczył na bezpieczną odległość, starając się trzymać jak najbliżej środka pustej przestrzeni, zmniejszając tym samym ryzyko ponownego złapania przez korzenie. Chociaż jeśli Silvanus zechce wykorzystać tą umiejętność, to spora odległość od granicy drzew nie będzie stanowiła przeszkody.

Jednak Pan Lasu w tym momencie postawił na broń białą, chcąc jak najszybciej zabić przeciwnika. W końcu oczy można odebrać także martwej osobie. Jest to nawet łatwiejsze. Wśród ludzi krążyło przekonanie, że oczy są zwierciadłem duszy. Podobnie było w przypadku bóstw. Kilkadziesiąt lat temu Silvanus odkrył, że w tęczówkach zgromadzona jest magia, którą posługują się bogowie. Od tej pory zabierał oczy swoich wrogów, których barwa mu się spodobała. Kolor był ważny, ponieważ ciemne symbolizowały złą energię, z którą nie chciał mieć do czynienia. Im czystsza i jaśniejsza barwa, tym bardziej pozytywna magia. W ten sposób mógł zgromadzić wielką moc, aby później wykorzystać ją przeciw swoim przeciwnikom. A oczy Diancechta miały najbardziej niesamowity kolor, jaki napotkał na swojej drodze. Złoty, bez żadnej domieszki innej barwy. Musiał je zdobyć.

            Wyjął sztylet, rzucając nim w stronę Lekarza Bogów, by go zdekoncentrować. Wykorzystując jego rozproszoną uwagę, pojawił się tuż za nim, trafiając ostrzem w prawą nogę. Miecz zagłębił się w ciało, z rany popłynęła krew. Diancecht opadł na jedno kolano, sycząc z bólu. Próbował się przeturlać w bok, aby uniknąć ciosu, lecz Silvanus już tam był, kopiąc go mocno w brzuch.  Blondyn opadł ciężko na trawę, próbując złapać oddech. Sekundy, tyle tylko potrzebował przeciwnik, aby go pokonać. Zwykła szybkość i ostrze wystarczyło, nawet nie musiał używać mocy natury.

Czas ci się kończy…

Cichy głos szumiał w jego głowie, gdy Silvanus przykucnął, łapiąc go za włosy i podnosząc mu głowę do góry. Gdy ich oczy się spotkały, Diancecht zobaczył chore zadowolenie, ukryte na dnie srebrnych tęczówek.

– Chętnie się nimi zaopiekuję… - mruknął do siebie Pan Lasu, z uwagą przyglądając się złotym oczom. Było w nich tyle energii. Zdrowej, silnej magii, która go jeszcze bardziej wzmocni.

Rozprostował palce, a głowa Lekarza Bogów ciężko upadła na ziemię. Diancecht zakaszlał, czując, jak z kącika ust spływa mu szkarłatna ciecz. Miał połamane żebra, a jedno przebiło płuco. Dla ludzi śmiertelna rana, jednak on mógłby łatwo z nią sobie poradzić. Gdyby tylko zostało mu wystarczająco czasu.

– Podobno twoje rany automatycznie się leczą, więc trudno cię zabić. Jednak myślę, że ścięcie głowy powinno załatwić sprawę – rzekł Silvanus, podnosząc się z kolan.

Diancechcie…

Chwycił miecz, unosząc go nad głowę i dokładnie wymierzając.

Albo ty, albo on…

Ostrze zaczęło opadać.

I nagle się zatrzymało. Silvanus ze zdumieniem wpatrywał się w swoją rękę, która nie chciała się poruszyć. Uparcie tkwiła na wysokości jego klatki piersiowej, palce zaciskały się na głowni miecza. Spojrzał na Diancechta. Bóg uzdrowień wciąż leżał na ziemi, jednak jedną rękę miał skierowaną w jego stronę i przeszywał go wzrokiem, z którego dało się wyczytać ból i zmęczenie.

Wtedy Silvanus poczuł, jak jego całe ciało zaczyna drżeć, nogi i ręce odmawiają posłuszeństwa. Upadł na trawę, miecz potoczył się z dala od niego, nie czyniąc przeciwnikowi żadnej krzywdy. Tracił władzę nad swoim ciałem, w głowie zaczynało mu szumieć, przed oczami pojawiły się mroczki. Zaczynało mu brakować powietrza. Gdy próbował złapać oddech, kończyło się to niesamowitym bólem głowy i w okolicach serca.

Jego krew… Krew krążąca w żyłach… Była ciężka i powolna, wyczuwał to. I płynęła w innym kierunku, niż powinna. Ciecz, która miała za zadanie dostarczać tlen do wszystkich komórek i narządów ciała, teraz powoli go zabijała.

– Wiesz, to bardzo proste. – Diancecht przyklęknął tuż obok niego, przyspieszając swój proces leczenia. Żebra powróciły już na swoje miejsca, teraz musiał się zająć tkankami, które ostre kości uszkodziły.

– Gdy leczę, wplątuję moją energię w hemoglobinę, która przenosi tlen. Wtedy wraz w nim przenika do komórek, które natychmiast leczy. Aby było szybciej, przyspieszam przepływ krwi. W tym momencie robię wszystko na odwrót. Zabieram ci tlen, czekając, aż wszystkie twoje narządy obumrą. Zmieniłem kierunek przepływu krwi, aby rozsadziła ci serce. Jednak nie jestem tak bezbronny, jak myślałem.

– Ty żmijo…

– Och, nie porównuj mnie do tego przeklętego Asklepiosa. Jestem sto razy lepszy od tego Greka. Sam się właśnie o tym przekonałeś.

W srebrnych oczach zapłonęła wściekłość. Korzenie pobliskiego drzewa wyłoniły się spod ziemi, aby zaraz pod nią zniknąć. Zanim Diancecht zdołał zareagować, pojawiły się tuż obok niego, zaciskając się wokół szyi. Szarpnął za pęta, ale nie chciały ustąpić. W ich utworzenie Silvanus włożył całą swoją moc i nienawiść, chcąc zabić wroga, nawet kosztem własnego życia.

Lekarz Bogów próbował zaczerpnąć powietrza, czując, jak życiodajny tlen przestaje docierać do płuc. Nie mógł już nic zrobić, podobnie jak Pan Lasu. Pozostawało im tylko czekać, który z nich polegnie pierwszy. Diancecht przygryzł mocno wargę, jeszcze bardziej zwiększając prędkość, z jaką płynęła krew Silvanusa. Ten jęknął głośno, gdy ból serca nasilił się. A potem był tylko ułamek sekundy i cisza.

Korzenie puściły, rozsypując się w pył. Blondwłosy opadł ciężko na ziemię, łapiąc oddech. Płuca paliły go niemiłosiernie, lecz mroczki przed oczami powoli ustępowały. Spojrzał na ciało boga natury. Blada skóra, pozbawione życia oczy, usta wygięte w przerażającym grymasie. Nad jego piersią unosiła się kula zielonego światła, przyciągając wzrok. To była Natura, sama jej esencja, która właśnie straciła właściciela.

Myśli powoli zaczynały się układać w całość, dotąd poplątane i niezrozumiałe. Diancecht wciągnął głośno powietrze, gdy dotarło do niego, co zrobił. Złote oczy rozszerzyły się z przerażenia, ręka odruchowo powędrowała do twarzy, zasłaniając usta.

– Co ja zrobiłem?

Dlaczego stracił nad sobą panowanie? Dlaczego na to pozwolił? Jeśli przedtem nie było prawdziwej zbrodni, za którą mogli go ścigać Królowie, to teraz Diancecht naprawdę był winny zabójstwa. Odebrał życie w gniewie, bez świadomości, choć przecież przysięgał je ratować i chronić. Zrobił krok w stronę przepaści, w którą powoli staczali się bogowie z ich panteonu.

Wszystko w porządku… Jesteś idealny, nikt cię za to nie osądzi… Postąpiłeś właściwie, miałeś do tego pełne prawo…

Przestał być inny. Stał się taki sam jak oni. W królestwach prawie każdy miał krew na rękach, teraz także on dołączył do tej grupy. Jak daleko się stoczy? Do czego będzie się w stanie posunąć w przyszłości? Umiejętność manipulacji krwią, mogła zabić szybko lub odebrać życie powoli, po kryjomu. Zależy od tego, jaką prędkość miała rubinowa ciecz. Powinien się tym brzydzić, ale ciągnęło go do tego. Do zdolności, która dawała mu siłę, którą mógł zabić. Wciąż musiał uciekać, ale przecież bogowie, którzy po niego przyjdą samotnie, będą…

Idealnymi celami… Sami się będą o to prosić…

Nie, nie, nie… Jest źle, bardzo źle. Musi się opanować, teraz jest zbyt roztrzęsiony, nie jest w stanie myśleć logicznie. Zielona kula zamigotała, przyciągając jego uwagę. Energia natury, skumulowana w jednym miejscu, dająca władzę nad przyrodą.

Wyciągnij rękę, weź ją. Pokonałeś go, moc należy do ciebie…

Nie chciał, naprawdę nie chciał. Więcej mocy daje więcej władzy. A to prowadzi do spaczenia, sprawia, że nie patrzysz na swoje czyny, uważasz, że wszystkie są słuszne. Nie tego pragnął. Lecz jego ręka uniosła się i powoli zbliżyła do zielonej kuli światła.

Leśną ciszę przerwał przeraźliwy skrzek, gdy dzika puma dopadła sowę.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Wreszcie, mniej więcej po miesiącu, dodaję rozdział. Nawet nie wiecie, ile się z nim męczyłam. Pisanie w ogóle mi nie szło, nie miałam też weny. W rozdziale jest to, co chciałam w nim zawrzeć, ale ponieważ weny nie było, jest to bez polotu. Mam nadzieję, że ona powróci i następny rozdział napiszę z jej pomocą. Wiem, że z reguły jeśli autor pisze bez natchnienia to da się to wyczuć i rozdział faktycznie czyta się gorzej. Więc gratuluję tym, którzy dobrnęli do tej notki!

Rozdział był sprawdzany na szybko, zaraz po napisaniu, więc jeśli znajdziecie błędy, to piszcie. Proszę o komentarze i pozdrawiam,

Mentrix

P.S. Mam nadzieję, że z szablonem jest wszystko w porządku. Jakby było coś nie tak, to piszcie, a postaram się poprawić.